صومعه بندیکتین سانتو دومینگو د سیلو، بدون شک یکی از مهم ترین بقایای صومعه ای است که تا به امروز باقی مانده است. امروزه، این صومعه در شهر کوچکی که نام خود را در یکی از دره‌های سیرا د لا دِماندا، استان بورگوس دارد، قرار دارد.
اولین اخبار این صومعه مربوط به قرن هفتم است که در آن وقف معبد سانتو دومینگو نبود بلکه سن سباستین بود و فعالیت آن به دلیل دعواهای مداوم بین مسیحیان و مسلمانان منقطع بود..
حدود قرن یازدهم بود که فردیناند اول پادشاه کاستیلیا Santo Domingo - راهب صومعه مهم سن میلان د لا کوگولا - را مأمور کرد تا به سیلوها برای بازسازی در زندگی رهبانی در صومعه.
اببت عظمتی را برای سیلو به ارمغان آورد به گونه ای که صومعه در چند سال به یکی از مهم ترین جوامع تاج کاستیلی-لئونی تبدیل شد. ساخت یک کلیسای رومی ابتدایی با سه شبستان آغاز شد و کتاب مقدس صومعه یکی از مشهورترین کلیساها در کل شبه جزیره شد. با مرگ سانتو دومینگو در سال 1073، صومعه شروع به پذیرایی از تعداد زیادی از زائران کرد و خود را به عنوان منبع زیارت تقدیم کرد.
جانشین سانتو دومینگو، ابوت فورتونیو، به معبد رومی یک سر سه گانه و یک عرض عرضی داد که در آن مشخص شده است.گیاه. تحت حمایت او، یکی از مهم ترین بخش های صومعه، صومعه معروف به سبک رومی آن، نیز آغاز شد.
در قرن هجدهم بود که به دلیل نیازهای فضایی، معمار و مرمتگر Ventura Rodríguez مأموریت یافت تا معبد رومی را گسترش دهد. ونتورا با پیروی از پارامترهای زیبایی شناسی و سبکی که در آن زمان حاکم بود، تصمیم گرفت معبد رومانسک را تخریب کند و ساخت و ساز جدیدی را به سبک نئوکلاسیک آغاز کند. کلیسای جدید - که هنوز هم حفظ می شود - با نقشه ای متمرکز و ساده و با گنبد پوشیده شده بود. صومعه که قرار بود به همین سرنوشت دچار شود، به دلیل مشکلات مالی حفظ شد.
بنابراین، تنها چند ستون و سرستون، بخشی از گذرگاه و درب دسترسی که معبد را به صومعه متصل می کند، La Puerta de las Virgenes. دری گشاد با طاق نعل اسبی است که از تأثیرات معماری اسلامی پیروی می کند. شعله ور شدن با قوس های نعل اسبی انجام نمی شود، بلکه با قوس های نیم دایره ای با فاصله زیاد انجام می شود. ستون ها هم در شفت ها با مضامین هندسی و هم در سرستون ها بسیار کار شده اند.
چهار سرستون شمایل نگاری عجیبی را نشان می‌دهد که اصلاً به بقیه صومعه مربوط نیست: در یکی از پایتخت‌ها دو مرد را می‌توان دید که سر مشترکی دارند و ریش‌های خود را می‌کشند، در پایتخت دیگری می‌توانید فرشته ای را ببینید که مستقیماً به جلو نگاه می کند، دو مرد در آغوش گرفته انددو شیر و در آخرین سرستون دو مرد را می توان دید که بازوی دیگری را گرفته اند.
در خلال نابسامانی، زندگی در صومعه قطع شد تا در حدود سال 1880 به لطف جامعه راهبان فرانسوی بندیکتین بازسازی شود.
