اوتاگاوا هیروشیگه آخرین استاد بزرگ "ukiyo-e" (نقاشی دنیای روان) بود که به اندازه هوکوسای در تاریخ چاپ چوبی منظره ژاپنی اهمیت داشت. اندکی پس از مرگ او، دوران میجی (1868-1912) آغاز شد، که در آن انواع «کالاهای فرهنگی» غربی مانند عکاسی و تکنیک های چاپ وارد شد و پایان «ukiyo-e» را نشان داد.
او در ادو به دنیا آمد، جایی که در ۱۴ سالگی به عنوان شاگرد وارد مدرسه استاد "ukiyo-e" تویوهیرو شد و پس از مرگ، سرپرستی کارگاه خود را بر عهده گرفت و در ابتدا خود را وقف کرد. به نمایش های فیگوراتیو (چاپ دختران یا بیجین گا، بازیگران و جنگجویان)، درست مانند معلمش. اما از سال 1830 او شروع به مطالعه مناظر و دیگر نقوش طبیعت کرد، زمانی که هوکوسای بزرگ قبلاً این موضوع را متحول کرده بود و آن را به دسته یک ژانر خودمختار ارتقا داد.
آغاز کار او به عنوان یک هنرمند منظره با سریال "مکان های معروف پایتخت شرقی" مشخص می شود، اما شهرت با "53 ایستگاه توکایدو"، مجموعه ای از نقاشی ها که صحنه های مختلفی از جاده ای که ادو را به کیوتو پیوند می داد، که او باید در سال 1832 برای یک مأموریت رسمی سفر می کرد که به عنوان یک مقام رسمی، همراه با همراهان شوگون، مسئول ساخت طرح ها و نقاشی های مراسم مختلف در دربار امپراتوری بود. کیوتو.
بعدی اجرا شدسفرهای دیگری که شما را برای خلق مناظر جدید ترغیب می کند، از جمله «مکان های معروف در کیوتو»، «هشت منظره از دریاچه بیوا»، «مکان های معروف در نانیوا» و غیره.
در مناظر خود از نوعی رنگ استفاده می کند که می تواند فضای طبیعت را در زمان های مختلف روز و در فصول سال با آفتاب، باران، باد، برف، در تاریکی هوا بازتولید کند. شب، در گرگ و میش، زیر نور مهتاب، به عنوان مثال در اثرش «تاماگاوا شوگتسو» که در آن صحنه‌ای را در کرانه‌های تاماگاوا، در یک شب پاییزی در نور مهتاب نشان می‌دهد. این خط با چیدمان دقیق و همچنین ترکیب بندی دقیق و ظریف با استادی اداره می شود. گاه در بسیاری از آثارش شعرهایی را معرفی می کند که به تربیت ادبی او اشاره دارد. موفقیت و محبوبیت او بسیار زیاد بود و بر هنر غرب تأثیر گذاشت، به ویژه امپرسیونیست ها، که آثار او را در نمایشگاه های جهانی پاریس در اواسط قرن نوزدهم دیدند. معروف است که ون گوگ صاحب چندین اثر چاپی او بوده است.
عکسی که در اینجا می بینیم "بارش برف شبانه در کامبارا" از مجموعه "53 ایستگاه توکایدو" نام دارد. این شهری است که در ساحل نسبتاً گرمی واقع شده است، جایی که به ندرت بارش برف وجود دارد. دانه های غلیظ برف حتی در هنگام غروب نیز به باریدن ادامه می دهند، جایی که همه چیز، کوه ها، خانه ها، درختان پوشیده از آن به نظر می رسد. سه نفر در پیش زمینه که در حال راه رفتن هستند، رد پای خود را در برف می‌گذارند و نت‌های رنگی را تشکیل می‌دهند (هیروشیگه در آثار خود از آن استفاده می‌کرد.با رنگ آبی پروس، آبی تیره با رنگ سبز کار می کند). این حکاکی ویژگی های دیگری مانند نمایش برف و تغزل مناظر را نیز ارائه می دهد.
