مورخان جرأت ندارند آن را با قطعیت مطلق تأیید کنند، اما عملاً اتفاق نظر وجود دارد که زنی که در این نقاشی توسط روبنس به تصویر کشیده شده است Susana Lunden است. او بین سال‌های 1622 و 1625 برای استاد فلاندری ژست می‌گرفت، غافل از اینکه چند سال بعد، خواهر کوچکش، Helena Fourment، همسر دوم نقاش شد.
پرتره سوزانا لوندن اثر روبنس
با این حال، زمانی که این اثر ساخته شد، پیتر پائولوس روبنس هنوز با ایزابل برانت ازدواج کرده بود، و مطمئناً با خانواده چهارجانبه هم خانواده داشت. یعنی در آن فضای روابط این پرتره را ساخته که هوای غیر رسمی دارد.
ما زن را می بینیم که حلقه ای به دست دارد، بنابراین مطمئناً این یک پرتره است که به مناسبت نامزدی و حتی عروسی او گرفته شده است. پرتره‌ای که می‌توانست در استودیو انجام شود، اما Rubens به نمای بیرونی منتقل می‌شود، و حتی به این ترتیب او توانست نور طبیعی را نقاشی کند. چیزی که البته تنها در دسترس بزرگ ترین استادان است و مورد تحسین هنرمندان بعدی قرار گرفته است. به عنوان مثال، نقاش فرانسوی Vigée Le Brun، که بیش از 150 سال بعد یک سلف پرتره گرفت و به این اثر روبنس ادای احترام کرد.
حقیقت این است که روبنس علاوه بر توانایی خود در نقاشی نور، در زمان خود به دلیل دانستن نحوه نقاشی زنان و اعطای زیبایی و جذابیت به آنها بسیار برجسته بود.غیر قابل انکار. و ما فقط در مورد روش او برای به دست آوردن ایده آل زیبایی و فرم های آناتومیک زنانه صحبت نمی کنیم. مهمتر از همه، او توانست زیبایی واقعی را با جزئیات ظریف خلق کند. برای مثال، رنگ کردن چشم ها کمی بزرگتر و تیره کردن رنگ عنبیه. به عنوان مثال در اینجا ما آن را می بینیم و همچنین تأثیر نور باعث می شود آن چشم ها بدرخشند و خیره شوند.
با وجود این، او به ما نگاه نمی کند. چرخش چشمان او و لبخند عشوه گرانه اش ما را به چهره ای زنانه تبدیل می کند که با خودجوش و خودداری بازی می کند. چهره ای که از سوی دیگر لحن مرواریدی معمولی روبنس را دارد. لحنی که در اینجا تا نیم تنه امتداد پیدا می کند، جایی که یقه برجسته که قسمت زیادی از سینه ها را نمایان می کند، چشمگیر است.
به طور خلاصه، همه میخک های زنان، بسیار سبک، به نوعی خودنمایی می کنند، زیرا با لباس هایی با رنگ های تیره یا کلاهی که سر سوزانا لوندن را پوشانده است، احاطه شده اند. کلاهی که می‌بینیم آراسته و از پارچه ساخته شده است، اما با وجود این، در برخی موارد در کاتالوگ گالری ملی لندن جایی که این روغن روی پانل نگهداری می شود، به کار رفته است. این نمایشنامه "کلاه حصیری" نام داشت.
