کلیسای برانکاچی یکی از برجسته ترین چرخه های تصویری نیمه اول رنسانس ایتالیا را در خود جای داده است. این مجموعه تماشایی از نقاشی های دیواری می تواند برابر با کیفیت هنری است که میکل آنژ در کلیسای سیستین ایجاد کرد یا بعداً با نبوغ باروک کاراواجو در کلیسای سراسی، در همه این موارد ما خود را در برابر چرخه های تصویری می یابیم که برخی از مهم ترین آثار را فشرده می کند. از تاریخ هنر، فضاهای شناخته شده ای که هنر در آنها ابعاد جدیدی پیدا می کند، از این نظر منطقی به نظر می رسد که در این چرخه های هنری بزرگ، یکی از جاه طلبانه ترین تزئینات فضاهای مذهبی، کلیسای برانکاچی، گنجانده شود.
اگر بخواهیم به دنبال بی‌درنگ‌ترین نمونه از این ساخت‌وساز باشکوه باشیم، می‌توانیم به کلیسای کوچک Scrovegni برگردیم، جایی که جوتو نقاشی‌های دیواری تماشایی خود را نقاشی کرده است، اما اگرچه کیفیت هر دو مجموعه بی‌نظیر است، نمازخانه Brancacci نشان‌دهنده آن است. اوج اولین تولد دوباره و بیان آرمان هنری سه نقاش بزرگ حال حاضر. به همین دلیل، کلیسای معروف به عنوان کلیسای سیستین اولین رنسانس شناخته می شود.
کلیسای سانتا ماریا دل کارمین در فلورانس ساختمانی بدوی بود که در قرن سیزدهم ساخته شد و توسط جامعه راهبان کارملیت اشغال شد. تاریخ کلیسا پر حادثه بود و به نظر می رسد زمانی که در سال 1386 پیترو برانکاچی دستور دادبا ساخت یک کلیسای جدید، تقریباً چیزی از معبد قدیمی کارملیت باقی نمانده بود. ایده برانکاچی این بود که یک کلیسای مجلل تدفین بسازد که نمی توانست آن را کاملاً تمام شده ببیند و پس از مرگش این فلیس برانکاچی بود که ساخت و تزئین این پروژه جاه طلبانه را بر عهده گرفت. به دنبال وصیت نامه پیترو، در سال 1424 فلیس مازولینو دا پانیکاله را مأمور تزیین کلیسا کرد. در آن زمان با مازولینو، ماساچیو بسیار جوانی بود که به سختی بیست و یک سال داشت.
هر دو نویسنده تزئین کلیسای کوچک را به روشی واحد پیشنهاد کردند ، برنامه شمایل نگاری یکسانی را - بر اساس اعمال رسولان و افسانه طلایی - توسعه دادند و نقاشی های دیواری را به تفصیل توسعه دادند. بر اساس دو فرض اساسی: یک محدوده رنگی هارمونیک که وحدت کل را فراهم می کند و استفاده از یک دیدگاه برای توسعه همه صحنه ها، یعنی دید تماشاگر واقع در مرکز نمازخانه. با توجه به برنامه شمایل نگاری، هنرمندان موضوع سنتی را انتخاب کردند، نجات انسان به لطف عیسی مسیح، اما با رویکردی جدید در زندگی سنت پیتر. در واقعیت، تمام نقاشی های دیواری که روی دیوارهای کلیسای کوچک اتفاق افتاد، زندگی سنت پیتر را به استثنای آدم و حوا ساخته مازولینو و اخراج از بهشت توسط ماساچیو بازگو کرد.
مجموعه نقاشی‌های دیواری در دو فهرست افقی برای دیوارها چیده شد، اما در طرح اولیه - امروز به دلیلمداخلات متعدد در کلیسای کوچک - طاق و لونت ها نیز تزئین شده بودند.
در سال 1425 مازولینو پروژه را رها کرد و تنها سه سال بعد ماساچیو درگذشت، این پروژه جاه طلبانه باید توسط فیلیپو لیپی که سعی در حفظ وحدت سبکی کل داشت به پایان می رساند.
