جشن عروسی در Cana یک رنگ روغن روی بوماثر هنرمند رنسانس پائولو ورونز است. ورونز این اثر را به صورت سفارشی در سال 1563 از صومعه بندیکتین San Giorgio Maggiore در ونیز ساخت. این نقاشی با ابعاد حدود 677 در 994 سانتی متر، قرار بود اتاق بزرگی در سفره خانه را که توسط معمار آندره آ پالادیو طراحی شده بود، بپوشاند..
تکمیل کار حدود پانزده ماه طول کشید و برای آن هنرمند تعمیر و نگهداری و یک بشکه شراب و همچنین حدود 324 دوکات دریافت کرد. این احتمال وجود دارد که ورونی از برادرش، نقاش بندتو کالیاری، در اجرای این اثر تصویری به یاد ماندنی کمک گرفته باشد.
این اثر بخشی معروف از انجیل سنت جان را نشان می دهد. عیسی مسیح، مریم باکره و برخی از شاگردان در حال جشن گرفتن عروسی در قنا هستند، در منطقه جلیل وقتی شراب تمام می شود. عیسی دستور می‌دهد چند ظروف را پر از آب کنند و آنها را به شراب تبدیل کنند.
در اثر موضوع مذهبی به گونه ای برخورد می شود که انگار یک جشنواره رنسانس است، ورونز نشان دهنده یک جشنواره معمولی ونیزی است. در واقع، این اثر در عین حال که پسندیده بود، به دلیل این واقعیت مورد انتقاد شدید قرار گرفت. علاوه بر این، عناصر شور مسیحی در اثر با اشیاء واقع گرایانه قرن شانزدهم آمیخته شده است. معماری کاملاً رنسانس است، در آن ستون های یونی و کورنتی خودنمایی می کنند.و حیاط باز که جشن در اطراف آن برگزار می شود.
در مرکز ترکیب نقش عیسی مسیح و در کنار او مریم قرار دارد که هر دو را احاطه کرده است و در چینشی که به شاگردان شام آخر لئوناردو داوینچی اشاره دارد، برخی از شاگردان هستند که در این مراسم شرکت کرد.
کار به دو بخش متفاوت تقسیم می شود: در قسمت بالایی شخصیت ها در کوتاه کردن قوی قرار گرفته اند و معماری خودنمایی می کند در حالی که در قسمت پایین جمعیت زیادی از افراد جمع شده اند. شخصیت ها. شخصیت ها متنوع هستند، افراد از نژادهای مختلف نشان داده می شوند و در موقعیت های بسیار متنوعی قرار دارند. هنرمند به خود اجازه می دهد تا مطالعه دقیقی در مورد هر یک از شخصیت ها انجام دهد و آنها را با واقع گرایی و دقیق نشان دهد.
پالت روشن و بسیار متنوع بود - ما نمی توانیم فراموش کنیم که رنگ مورد علاقه بزرگ هنرمندان مکتب ونیزی بود - در آن می توانیم رنگدانه هایی را که بازرگانان ونیزی نشان می دهند بازتاب دهیم. وارداتی، در میان آنها استفاده از لاجورد برجسته است. خاکستری و آبی به طور هماهنگ با طیف رنگ های گرم تر ترکیب می شوند. بارگذاری ایمپاستو کاملاً نرم است که امکان شفافیت، لعاب و جزئیات زیادی را فراهم می‌کند.
این اثر برای مدت طولانی در سفره خانه صومعه باقی ماند تا اینکه ناپلئون آن را در جنگ های صلیبی خود مصادره کرد و به فرانسه برد و در طبقه اول موزه لوور به نمایش گذاشته شد. آنتونیو کانوا که برای بازگشت بسیاری از آثار مذاکره کرداو که توسط ناپلئون مصادره شد، دولت ایتالیا را متقاعد کرد که این اثر را در موزه لوور نگه دارد، اگرچه در نهایت به ونیز بازگردانده شد.
