اثری که در اینجا گنجانده نشده است، تصور مریم باکره، نقاشی رنگ روغن روی بوم توسط یکی از برجسته‌ترین هنرمندان دوران شیوه‌گرایی، دومنیکو تئوتوکوپولوس، که بیشتر با نام مستعار ال گرکو شناخته می‌شود، است. این اثر بخشی از محرابی بود که هنرمند برای صومعه سانتو دومینگو در آنتیگو دو تولدو ساخته بود، این اولین کاری بود که ال گرکو در اسپانیا انجام داد، معرفی نامه او که باید در خدمت او باشد تا به یکی از برجسته ترین نقاشان تبدیل شود. شبه جزیره و همینطور بود.
شخصیت هنری ال گرکو به قدری قوی است که آثار او به راحتی قابل تشخیص هستند: شکل های کشیده شخصیت ها، رنگ های روشن یا محیط های تیره و تار برخی از این موارد هستند. عناصری که از ویژگی های زیبایی شناسی مانریستی است، نحوه بازی هنرمند با آنها، آنها را از آن خود می کند. ال گرکو (1541 – 1614) یکی از برجسته ترین نقاشان دوره رنسانس بود.او در کرت به دنیا آمد و اولین سالهای کار خود را به عنوان نقاش شمایل گذراند، اما ارزش هنری او باعث شد برای مطالعه آثار کلاسیک به رم برود.
از رم در سال 1577 وارد تولدو شد و در آن زمان بود که رئیس کلیسای جامع تولدو، دیگو دو کاستیا، که این هنرمند در رم با او آشنا شده بود، ساخت محراب سانتو دومینگو را سفارش داد. این هنرمند به مدت دو سال با دقت روی کار کار کرد - همانطور که قبلاً انجام داده ایماشاره کرد که این امر از اهمیت زیادی برخوردار است زیرا ارائه او به عنوان یک هنرمند در یک کشور خارجی در 9 بوم بود. هفت تا از نقاشی ها بخشی از محراب بودند و دو تای باقی مانده به عنوان بخشی از محراب های کوچک دیگری که در نمازخانه های جانبی چیده شده بودند، تصور شدند.
حقیقت این است که محرابی که در اینجا به ما مربوط می شود در محراب های اسپانیایی سابقه ای ایجاد کرد، تا آن زمان هیچ محراب اسپانیایی به این شکل تصور نشده بود، این اثر تأثیرات محراب های ونیزی و همچنین بوم ها. این هنرمند یک برنامه شمایل‌نگاری ارائه کرد که در آن عروج باکره قسمت پایینی بدنه مرکزی را اشغال می‌کرد، در بالای آن تصویری از تثلیث قرار داشت و در طرفین آن مجسمه‌های سنت جان باپتیست و سنت جان انجیلی وجود داشت.
در عروج باکره، هنرمند یک تقسیم بین زمینی و معنوی ایجاد می کند، طرحی که هنرمند در موارد بعدی از آن استفاده می کند و به نظر می رسد این بار از فرض تیتیان از باکره الهام گرفته شود. در زیر حواریون در موقعیت‌های مختلف در اطراف قبر خالی باکره قرار گرفته‌اند، در حالی که در قسمت فوقانی صفی از فرشتگان مادر خدا را می‌پذیرند.
ماریا به عنوان یک شکل بسیار حجمی نشان داده شده است که از بقیه شخصیت ها جلوتر است. موقعیت او حرکت روی بوم را معرفی می کند و لباس او به دلیل رنگ های روشن خود متمایز است. او با تکیه بر هلال به عنوان نمادی از طبیعت پاک او ظاهر می شود.
