یکی از تحسین شده ترین هنرمندان در طول قرن شانزدهم در اسپانیا، نقاش J uan de Juanes (حدود ۱۵۲۳ - ۱۵۷۹) بود. هنرمندی که مدیون خطی است که رافائل را برای نقاشی مذهبی با آثاری مانند مدونای دوک بزرگ یا نامزدی باکره باز کرد..
نهاد عشای ربانی توسط خوان دو ژوان
اگرچه این درست است که خوان دو خوانس آن هاله ای از کمال را ندارد که استاد ایتالیایی می دانست چگونه به آثارش ببخشد. از سوی دیگر، اسپانیایی‌ها، بیش از آن که به خاطر آن زیبایی اثیری، به خاطر ارادت عمیقی که می‌دانند چگونه منتقل کنند، تحسین می‌شوند.
در واقع، بخش بزرگی از شمایل نگاری کاتولیک نقاشی اسپانیایی، نه تنها رنسانس، بلکه بعداً، توسط خوان دژوانس با مجموعه ای از شخصیت ها با اشکال اولیه خلق شد. نمونه ای از این باکره های بی آلایش او بودند که در طول باروک نه تنها در اسپانیا بلکه در سراسر آمریکای لاتین بسیار تکرار شدند.
و همچنین با نقاشی صحنه‌هایی از شام آخر، مدرسه‌ای را ایجاد کرد، که به هر حال، همان چیزی است که این تابلوی رنگ‌آمیزی شده از موسسه عشای ربانینشان‌دهنده آن است. این تصویری است که به محبوبیت زیادی دست یافت.
این اثر در سال 1562 ساخته شد و در حال حاضر در Museo del Prado در مادرید به نمایش گذاشته شده است. اگرچه این تابلو در ابتدا برای قرار گرفتن در کلیسای سن استبان دی نقاشی شده بود.والنسیا.
منتقدان تا حدودی شباهت هایی به شام آخر لئوناردو دیده اند، و بدیهی است که در هر دو میزی می توانیم ببینیم که نوعی طبیعت بی جان است. با این حال، تفاوت های زیادی وجود دارد. به عنوان مثال، لحظه خاصی که برای نمایش انتخاب شده است، زیرا نقاشی دیواری داوینچی لحظه ای را به ما ارائه می دهد که در آن عیسی هشدار می دهد که خیانت خواهد شد. و از طرفی اینجا خیلی رسمی تر است و صحبت از اشتراک است. چیزی که ارتباط زیادی با انگیزه قوی ضد اصلاحات در اسپانیا دارد.
ما عیسی را در مرکز می بینیم که توسط حواریون احاطه شده است، و برای شناسایی آنها نام آنها در هاله هایی که سر آنها را احاطه کرده است درج شده است. گرچه نگرش برخی از قبل برای دانستن آنها مفید است، مانند یهودا که به ما پشت می کند و دستش را در کیسه ای از سکه می گذارد.
این تنها نماد نیست زیرا نمادهای دیگری نیز وجود دارد، مانند وجود یک پارچ بزرگ و حوض، که اشاره به قسمت قبلی اناجیل دارد که در آن به نحوه شستن پاهای شاگردانش توسط عیسی اشاره شده است..
اما فراتر از شمایل نگاری، جالب ترین چیز این است که درک کنیم که او چگونه یک ترکیب افقی را با اشکال هرمی برای خلق صحنه ترکیب می کند. و مهمتر از همه ببینید رافائل چگونه روش طراحی را که برای ایجاد مناطق رنگی استفاده می شود، یاد گرفته است. با این حال، نقاشی او به خوبی نقاشی نابغه ایتالیایی نیست.
