معبد پرامبانان بزرگترین معبد هندو در جزیره جاوه است. در حقیقت، این یک مجموعه تاریخی با بیش از 200 معبد است که برای قرن ها متروکه شده اند. با این حال، آنها یکی از بهترین نمونه های معماری مذهبی تاریخی در این جزیره و در سرتاسر اندونزی هستند، بسیار نزدیک به سایر مجموعه های تاریخی بزرگ مانند معبد بوروبودور، اگرچه در این مورد متعلق به دین بودایی است.
معبد پرامبانان
Prambanan در قرن نهم شروع به ساخت کرد. در واقع، کتیبه‌ای وجود دارد که تاریخ سال ۸۵۶ را می‌خواند و به پادشاه Rakai Pikatan از سلسله سانجایا اشاره می کند که به هندوئیسم بازگشته بود. و احتمالاً ساخت یک محوطه مذهبی را پیشنهاد کرد که بتواند با عظمت Borobodur رقابت کند.
بنابراین من با اولین ساختی که به خدای Shiva تقدیم شده است شروع می کنم. و از آنجا بقیه آشکار می شوند. قلب پرامبانان Trimurti است، سه معبد اختصاص یافته به سه خدای اصلی هندوئیسم . یعنی شیوا که نمایانگر نابودی است، برهما که خالق است و ویشنو که محافظ است. برجسته ترین و بزرگترین فضا با ارتفاعی که به 47 متر می رسد به شیوا اختصاص دارد. و در طرفین آن دو معبد اختصاص داده شده به ویشنو و برهما وجود دارد.
به نوبه خود در کنار آنها سه نفر هستندبرج‌های کوچک‌تر که محل عبادت کوه‌هایی است که این گونه خدایان بر آن سوار و حرکت می‌کنند. آنها گاو جادویی Nandin هستند که شیوا بر آن سوار می شود، غاز جادویی Hamsa که برهما روی آن پرواز می کند، و پرنده جادویی گارودااز ویشنو.
ساخت و سازها به اینجا ختم نمی شود. موارد قابل توجه دیگری مانند Lunbung یا Bubrah وجود دارد. و این است که در اینجا حدود 250 معبد مختلف وجود داشت که همه آنها توسط یک دیوار چهار گوش در کنار خود محصور شده بودند.
یک مجموعه باورنکردنی از نظر معماری و همچنین از منظر مجسمه‌سازی، با توجه به انواع نقش برجسته‌ها و پیکره‌های حک شده در سنگ که باید وجود داشته باشد. با این حال، شکوه و عظمت آن کوتاه مدت بود. در حدود سال 930، پایتخت پادشاهی از پرامبانان به شرق جزیره نقل مکان کرد. دلیل آن مشخص نیست. اما واقعیت این است که رها شدن این مکان دیری نپایید. و با آن غنایم. همچنین منطقه ای است که در قرن شانزدهم دچار زلزله شدیدی شد. به این باید استفاده از مواد یا دزدی با ورود اروپایی ها به جاوا و این منطقه جنوب شرقی آسیا را اضافه کرد..
با این حال، در قرن بیستم بود که حفاظت و بازسازی قطعات آن انجام شد. چیزی که پس از یک زلزله ویرانگر در سال 2006 تا حدی ویران شد. از آن زمان، کار بازسازی و تثبیت این گنجینه جاوه ادامه یافته است، که به نوبه خود میراث فرهنگی بشریت توسط یونسکواعلام شده است.
