Nicolas Cordier در فرانسه ، به ویژه در شهر سنت میشل، در حدود سال ۱۵۶۷ به دنیا آمد. در منطقه لورن از کشور گالیک اولین گام های خود را به عنوان یک مجسمه ساز، انجام کار کنده کاری قطعات چوب و کنده کاری سنگ انجام داد. اما خیلی زود متوجه شد که برای پیشرفت هنر خود باید به ایتالیا برود، بنابراین در پایتخت هنری آن سالها ساکن شد: رم.
در آنجا او هرگز برای کار کم نداشت. او مشتاقانه میکل آنژ و همچنین هنر کلاسیک را مطالعه کرد، به طوری که او به یک مرمتگر مشهور آثار باستانی تبدیل شد.. و نه تنها این. همان حامیانی که برخی از آن ترمیم قطعات قدیمی را سفارش دادند، او را نیز مأمور کردند کارهای جدیدی انجام دهد. و در واقع، چندین کلیسای رومی وجود دارد که هنوز آثار او را حفظ کرده‌اند، مانند Santa María Sopra Minerva یا کلیسای سانتا ماریا لا مایور.
اما علاوه بر این مرمت‌ها و سفارش‌ها، Cordier که در آن زمان لقب ایل فرانسینو (Il Francesino) بود، در انواع دیگر آثار نیز برجسته بود. مجسمه هایی که در آنها مواد مختلف را با هم مخلوط می کرد و طوری سرهم می کرد که انگار یکی هستند. این تکنیک درهم تنیدگی است که در آغاز قرن هفدهم بسیار مد شد و در آن او این کار را از زن جوان موری با یک پسر و یک سگ ساخت. خلقت قبل از 1607، تاریخی که در آنشناخته شده است که توسط Cardinal Borghese خریداری شده است، در واقع هنوز هم امروز در ویلای Borghese به نمایش گذاشته می شود..
در این مورد کوردیه از دو نوع تیله استفاده کرد. اما در موارد دیگر از سنگ ترمز و برنز در همین شکل استفاده کرد. نوعی از ترکیب‌بندی‌ها که تا زمانی که هنر برنینی، استاد بزرگ سنگ مرمر سفید، با نیرویی غیرقابل کنترل بیرون آمد، بسیار موفق بودند.
به نوعی، کوردیه، به عنوان مجسمه ساز باروک یکی از پیشینه های اصلی جانلورنزو برنینی است و به لطف آثاری مانند این.
در اینجا ما یک زن جوان مور، یعنی یک زن سیاهپوست را می بینیم، همانطور که سنگ مرمر استفاده شده نشان می دهد. به عنوان مثال، کیفیت این هنرمند را می توان در مدل موی قیطان و فرهایی که با آن به زن مدل داده است، مشاهده کرد. که با پوشیدن تونیک سفید که با یک تکه پلی کروم از ناحیه کمر بسته شده و آستین های آن بالا زده شده تا دوباره پوست مشکی بازوها نمایان شود بیشتر خودنمایی می کند. بچه ای که زن جوان با دست چپش نوازش می کند هم همین رنگ است. در حالی که با حق او سگ کوچکی را در دست دارد که به نظر می رسد بخشی از آن خانواده دوست داشتنی است.
بدون شک گروهی است سرشار از صمیمیت و شیرینی. قطعه ای که شاید هنرمند با استفاده مجدد از قطعات قدیمی ساخته است.
