این ساختمان در شهر تورین ایتالیا بین سالهای 1863 تا 1889 ساخته شد و تا آن زمان با ارتفاع 167 متر بلندترین ساختمان شهر بود و تاکنون ساخته نشده است. تا قرن بیست و یکم از هیچ کس دیگری پیشی نگرفت.
نام آن به دو عامل برمی گردد. اول به ظاهر عظیم و دوم برای شخصی که آن را طراحی کرده است، معمار Alessandro Antonelli. کسی که در ابتدا مأمور ساخت کنیسه شد، اما در نهایت اثری منحصر به فرد ساخت که در طول تاریخش کاربردهای مختلفی داشته است.
مول آنتونلیانای تورین
این اثر که در ابتدا تماماً از سنگ تراشی ساخته شده بود، چیزی بسیار عجیب و غریب و ترکیبی التقاطی منحصر به فرد است که از عناصر هنر نئوکلاسیک و همچنین نئو- استفاده می کند. گوتیک ، و در عین حال از مدرنیته معماری صنعتی در پایان قرن نوزدهم چشم پوشی نمی کند.
قسمت پایینی یک پایه مربع شکل با ضلع 50 متر است و مانند یک رواق 6 ستونی با الهام کلاسیک باز می شود. در حالی که بقیه نماها ریاضت محض هستند، ستون ها، قرنیزها و پنجره های شیشه ای متناوب در ارتفاعات مختلف. همه اینها اساس یک گنبد غول پیکر نیز با پایه مربع و بسیار کشیده است که از 80 متر فراتر می رود.
گنبدی است که با دیوارهای بنایی محدب ساخته شده است. پایه آن باریک تر استنسبت به ساختمان در پلان، و البته از نظر ارتفاع، این سطح به شدت کاهش یافته است. در آنجا غرفه ای نمایان می شود که در آن نقوش معماری کلاسیک که در قسمت پایین وجود دارد دوباره به چشم می خورد. البته اینجا شبیه مدل است.
اما باید گفت که این آلاچیق منحصر به فرد در نیمی از ساختمان قرار دارد. و از داخل می توانید با آسانسور به آنجا برسید، که به شما امکان می دهد فضای داخلی گنبد بسیار عجیب Mole Antonelliana را ببینید.
همانطور که می گوییم این نیمی از توسعه ساخت و ساز است، زیرا از اینجا یک فانوس برمی خیزد و سوزن بعدی که بلافاصله مول را با کلیساهای بزرگ کلیسای جامع گوتیک پیوند می دهد، مخصوصاً فرانسوی‌هایی مانند Strasbourg ، Reims یا آمیان. حتی آلمانی‌ها مانند آنهایی که در کلن هستند، اما نه چندان کلیسای جامع گوتیک ایتالیایی که در آن ایده ارتقای معابد به ارتفاعات وجود نداشت.
به طور خلاصه، این ساختمانی است که به نماد این شهر تبدیل شده است. هیچ‌گاه کاربری واضحی از آن به پایان نرسید، اگرچه چند سالی است که مقر موزه‌ای اختصاص داده شده به سینما بوده است. با این وجود، همذات پنداری آن با تورین کاملاً است، شاید نه به دلیل زیبایی ظاهری آن، بلکه به دلیل جسارت سازنده، ابعاد عظیم و حتی به دلیل زیاده روی در اشکال آن.
