این نقاشی های دیواری که بر روی طاق شبستان مرکزی کلیسای رومی San Ignacio de Loyola نقاشی شده است شاهکار Andrea Pozzo است. (1642 - 1709) که علاوه بر هنرمند بودن، به راسته یسوعیان نیز تعلق داشت. دوگانگی که در میان هنرمندانی که معابد بزرگ این راسته را تزئین می‌کردند، معمول بود، همانطور که در مورد ایل گسو و نقاش Gaulli، معاصر پوزو نیز دیده می شود.
Apotheosis of Saint Ignatius اثر آندره آ پوزو
این نقاشی دیواری بود که او چندین سال از سال 1685 تا 1694 در آن سرمایه گذاری کرد و در آن کار بشارتی انجام شده توسط یسوعیان در جهان را به یادگار گذاشت و زندگی قدیس ایگناتیوس را بیش از همه آنها تعالی بخشید. لویولا، قدیس حامی کلیسا. این قدیس محور گروه را اشغال می کند، نه دقیقاً در مرکز، اما با شکل خود بر روی ابرها و احاطه شده توسط فرشتگان توجه را به خود جلب می کند. و از آنجا سنت ایگناتیوس به سمت صلیب می نگرد.
مثل یک نقاشی دیواری عالی معمول باروک، این اثر یک ترومپ لوئیل باورنکردنی است که در آن ساختارهای معماری ساختگی با هوای باستانی ایجاد می کند که سپس می شکند تا طولانی شود. آنها را به لطف تسلط آن بر چشم انداز در یک محیط بهشتی.
در پایه، در چهار گوشه، زمینی است، یعنی تمثیل های زنانه چهار قاره اروپا، آسیا، آفریقا و آمریکا. و در اطراف آنها همه آن ارواح که به لطف کار ازیسوعیان توانسته اند به رستگاری دست یابند. اگرچه در واقعیت به مبلغان دیگر مانند سان فرانسیسکو خاویر ، سان لوئیس گونزاگا ، سان فرانسیسکو د بورخا ادای احترام می شود. یا Beatro Estanislao de Kostka.
اما فراتر از پیام مذهبی، بدون شک اثر هنری برتر است، با آن احساس بسیار ویژه ای که مردم را باور می کند که معماری نقاشی شده واقعی است. هنرمند به عنوان یک دانشمند عالی از عناصر معماری به ما نشان داده می شود و زمانی که صحبت از نمایش سرمایه ها، خزانه ها یا قالب های الهام گرفته از هنر کلاسیک به میان می آید، گسترش می یابد، و او این کار را با تسلط فوق العاده ای در پرسپکتیو انجام می دهد و همیشه با در نظر گرفتن نظر بیننده این کار را انجام می دهد. نمای از کف کشتی.
در واقع، این تخصص بزرگ او بود و به همین دلیل است که در همان کلیسا یک نقاشی دیواری بسیار جالب دیگر در همین کلیسا وجود دارد. به «گنبد کاذب» معروف است که در آن سقفی نقاشی شده که گنبدی نیم‌کره‌ای شکل دارد که وجود ندارد. و نه تنها این، به نظر می رسد که به هر کجا که نگاه کنید، این فضای منحنی واقعاً وجود دارد. بدون شک، این یکی از نمونه‌های عالی چیزی است که در آن زمان کوادراتورا نامیده می‌شد، جایی که مطالعات ترومپ لوئیل و پرسپکتیو معماری، مجسمه‌سازی و نقاشی را در یک آفرینش ادغام کردند تا جلوه‌های نوری ایجاد کنند که قبلاً دیده نشده بود. که حتی امروز هم دست از تعجب بیننده برنمی‌دارد.
