نقاش گالیسی Maruja Mallo (1902 - 1995) در استان اسپانیا Lugo متولد شد و نام رسمی او آنا ماریا بود. گومز گونزالس. با این حال، شخصیت آزاد و خلاق او به زودی او را به Madrid برای آموزش نقاش کشاند. و در آنجا با انواع هنرمندان دوست شد، از Dalí تا پابلو نرودا، از شاعران اسپانیایی مانند رافائل آلبرتی یا Miguel Hernández.
سورپرایز گندم ماروجا مالو
همه آنها در یک محیط بسیار خلاقانه تعامل داشتند و در بسیاری از موارد ایدئولوژی سیاسی کانون این خلاقیت بود. یک نمونه عالی این اثر La Sopresa del Trigo است که این نقاش در سال 1936 ساخت، که اولین تصویر از مجموعه ای از هفت بوم با عنوان La Sopresa del Trigo بود..
منشأ نقاشی که در آن زنی را با سه دانه گندم در یک دست و سه خوشه گندم در دست دیگر می بینیم، باید آن را در تظاهرات اول ماه مه جستجو کنیم.که در همان سال در آن شرکت کرد. او خودش گفت که در آنجا، مانند کارگرانی که تظاهرات کردند، یکی با بازوی بلند شده و نشان دادن یک قرص نان بزرگ ایستاد. چیزی که او به مناسک مسیحی عشای ربانی مرتبط کرد.
در واقع، تصویر، با فضای سوررئالیستی که از بسیاری از آثار ماروجا مالو تابیده می شود، به عنوان استعاره ای برای پیوند بین کار، انسان وطبیعت اگرچه، مانند بسیاری از تصاویر سورئال، همیشه جایی برای تفسیر وجود دارد. برای مثال، آن تکرار عدد سه شاید تصادفی نبوده و ناشی از تأثیر نظریه‌های فلسفی و فیثاغورثی دوستش María Zambrano بود. همانطور که حضور آن زن می تواند مربوط به الهه Demeter، زمین مادر باشد.
به طور خلاصه، این اثر بسیار معمولی در زمان خود است و به پایان جمهوری اسپانیا و جنگ داخلی مرتبط است. که در ماه های بعد رخ خواهد داد. درگیری که پیامدهای وحشتناکی داشت، از جمله اینکه بخش بزرگی از مترقی ترین و آزادترین هنرمندان مجبور به فرار از کشور شدند. ماروجا مالو این نگرش آزاد را نه تنها در نقاشی‌هایش، بلکه در بسیاری از گفته‌ها و نگرش‌هایش نشان داد. به عنوان مثال، او گروه Las Sin Sombrero را تشکیل داد، گروهی از زنان که از رعایت الزام برای رفتن به مکان های عمومی با لباس سرباز زدند و بدین ترتیب اعتقاد خود را به برابری جنسیتی ابراز کردند.
بنابراین با جنگ داخلی و ایده های فرانکوئیستی که قرار بود تحمیل شوند، آشکار شد که این زن به خوبی توسط دیکتاتوری دیده نمی شود. به عبارت دیگر، او باید به تبعید می رفت و این کار را دربوئنوس آیرس انجام داد. در پایتخت آرژانتین چندین دهه زندگی کرد و در آنجا نقاشی دیگری را به پایان رساند که می توان آن را مکمل این نقاشی دانست. منظور ما آواز سنبله ها است.
