نقاش آلمانی آلبرت دورر (۱۴۷۱ - ۱۵۲۸) یکی از جذاب‌ترین نقاشان کل دوره رنسانس است. و این ایتالیایی نبود، مهد بزرگترین خالقان آن زمان. در واقع، او سنت تصویری شمال اروپا، به‌ویژه آلمان را با روح انسان‌گرایانه جدید نقاشی ایتالیایی که در سفر به ونیز کشف کرد، در یک فرد مجرد گرد هم می‌آورد. به طور خلاصه، کار دورر هم به دلیل کیفیت و هم به دلیل تنوع در اوج استادان فراآلپی است.
نمای طاق دورر
در تولید هنرمند نورنبرگ پرتره‌ها و به‌ویژه خودنگاره‌ها و همچنین نقاشی‌های مذهبی، تاریخی و اساطیری و حتی مناظری مانند منظره وجود دارد. شهرش و همچنین آثار ساخته شده با تکنیک ها و متریال های مختلف چه در قالب نقاشی و حکاکی یا تصویرسازی به دست ما رسیده است.
یکی دیگر از این تنوع، این منظره است، نمای طاق که با آبرنگ روی کاغذ به تصویر کشیده شده است. ساخته‌ای که او در سال 1495 ساخت و در حال حاضر جواهری کوچک (22×22 سانتی‌متر) است که توسط موزه لوور در پاریس محافظت می شود..
مانند بسیاری از موارد، دورر یک بار دیگر اشتیاق خود را برای بازنمایی اشکال طبیعی به ما نشان می دهد، چیزی که باعث می شود مورخان او را با لئوناردو داوینچی مرتبط کنند. به خصوص برای حرفه تقریباعلومی را که او در طبیعی‌ترین نقاشی‌هایش، مانند حکاکی روی چوب کرگدن نشان می‌دهد.
حقیقت این است که این نمای قوس دقیقاً در هنگام بازگشت او به کشورش پس از بازدید ایتالیا ساخته شده است. یک سفر برگشت که در آن او از این فرصت استفاده کرد و چندین آبرنگ با مناظری مانند نمای از اینسبروک یا صخره ترنت نقاشی کرد..
در این مورد بر روی یک شهر کوهستانی در شمال دریاچه Garda در خود قلمرو ایتالیا تمرکز می کند. تنها هدف آن نشان دادن جمعیت مستحکم و مکانی است که در آن قرار دارد. او در تنظیم صحنه با جلوه های جوی یا نورپردازی متوقف نمی شود. او به هیچ یک از این موارد در این نوع آبرنگ علاقه ندارد. آنچه او به دنبال آن است این است که جمعیت، کوهی که در آن قرار دارد و طبیعتی که آن را احاطه کرده است به تصویر بکشد.
به نوعی این یک اثر انقلابی است. منظره ای ناب که به شیوه ای طبیعی و در عین حال آزاد ساخته شده است. با تسلط نقاشي كه قادر است با وجود فراموش نشدن اندازه كوچك اثر، جلوه اي از ماندگاري به منظره ببخشد.
همانطور که در بالا گفتیم یک جواهر است، یک لذت واقعی. اما واقعیت این است که خود دورر آن را اینطور در نظر نمی گرفت. برای او چیزی بیش از یک تمرین و نوعی ماده کارگاهی برای نقاشی های آینده نبود.
