دکتر و دانشمند اسپانیایی سانتیاگو رامون ای کاخال جایزه نوبل پزشکیرا در سال 1906 دریافت کرد و اعتبار او در سراسر اسپانیا و فراتر از مرزهای آن بسیار زیاد بود. بنابراین هنگامی که او پس از یک زندگی اختصاص داده شده به علم و پزشکی بازنشسته شد، شروع به دریافت انواع ادای احترام کرد، حتی اگر او شخصیتی نبود که به دنبال آن نوع شناخت باشد.
سانتیاگو رامون و کاخال اثر ماریانو بنلیوره
با این حال، با توجه به دستاوردهای او، اجتناب ناپذیر به نظر می رسید. و به ویژه در مکان های خاصی که از نزدیک با زندگی نامه او مرتبط است. و یکی از آن مکان ها بدون شک دانشگاه ساراگوزا بود، موسسه ای که او در جوانی در آن تحصیل کرده بود و سال ها بعد به آنجا بازگشت و به عنوان استاد کار کرد. دقیقاً در همان مکان، در دانشکده پزشکی و علوم قدیم ، پارانیفو فعلی، می خواست بنای یادبودی به افتخار او برپا کند. و در مكان ممتاز داخل ساختمان، در قسمت اول راه پله مركزي بزرگ انجام شد، به طوري كه شمايل دانشمند برجسته كه در بلوك بزرگي از سنگ مرمر سفيد حك شده است، از بدو ورود به ساختمان نمايان است. همچنین زمانی که در طبقه اصلی آن هستید.
این اثر به سفارش رئیس دانشگاه ساراگوسا، هنرمند والنسیایی ماریانو بنلیور (۱۸۶۲ - ۱۹۴۷)، که بهترین مجسمه‌ساز پرتره آن زمان محسوب می‌شود، ساخته شده است. و این است که این هنرمند بود که ارزش فوق العاده ای توسطشخصیت و سبک واقع گرایانه از خلاقیت های او، چیزی که به ویژه در پرتره های او قابل توجه است. این تعیین کننده بود که کمیسیون به دست او بیفتد، اما همچنین اتفاق افتاد که Cajal در حدود سال 1922، که قبلاً بازنشسته شده بود، برای زندگی در کوه‌های حومه مادرید نقل مکان کرد. مکانی که طبیعتش او را مجذوب خود کرد. و دقیقاً در یکی از شهرهای مجاور او، بنلیور کارگاه خود را داشت.
بنابراین شرکت در جلسات ژست گرفتن ضروری برای دانشمند نیز آسانتر بود. کاری که او با لذت خاصی انجام داد، زیرا آنها دوستی خوبی بین پرتره نگار و شخص تصویر شده ایجاد کردند. از جمله به این دلیل که آنها بیشتر از زمانی که برای ژست لازم بود با هم سپری کردند. مسئله این است که Ramón y Cajal رانندگی نمی کرد، و به همین دلیل خود بنلیور پیشنهاد داد که آنها را با ماشین به خانه اش برساند تا او را به استودیو برساند و سپس به خانه برگرداند. آنها بدون شک در آن سفرها زیاد صحبت کردند و حتی برای تایید دوستی خود حتی یک سانحه رانندگی کردند که بدون آسیب جدی اما با تقویت رابطه نجات یافتند.
و حتی مجسمه‌ساز به نوعی تبدیل به هنرمند رسمی پرتره‌اش شد، و ویژگی‌های خود را برای بسیاری از آثار و قالب‌های دیگر، از سکه‌ها و مدال‌ها گرفته تا مجسمه‌های مجسمه‌های نیم‌تنه دیگر، الگوبرداری یا الگوبرداری کرد.
واقعیت این است که Benlliure قبلاً کار بزرگ را در سال 1923 تکمیل کرده بود، درست همانطور که به نظر می رسد امضا شده است. و هنگامی که به ساراگوسا منتقل شد، چندین بار افتتاح آن برنامه ریزی شد. اما کاخال سراغ هیچکدام از آنها نرفت. اول برای آنهابیماری های بهداشتی به دلیل سن بالا. و دوم به این دلیل که او هم خیلی به این نوع رویدادها علاقه نداشت. و حتی کمتر در سال 1925، زمانی که رسما افتتاح شد، و پادشاه آلفونسو سیزدهم حتی در این مراسم شرکت کرد.
