بروس نائومان آمریکایی (1941 -) در طول زندگی حرفه ای موفق خود (او یکی از پرطرفدارترین سازندگان روی کره زمین است) با متنوع ترین مواد کار کرده است. آثار او بر اساس نئون ها بسیار معروف هستند و متنوع ترین پیام ها را منتشر می کنند. به همین ترتیب، ویدئوها و اجراهای او مرجع معتبری برای پست مدرن ترین هنر سمعی و بصری بوده است. او همچنین طراحی، عکاسی، فیلم‌برداری یا مجسمه‌هایی را با کنجکاوترین مواد به نمایش گذاشته است و حتی یکی از نمایندگان بزرگ هنر بدن است که بدن، حالت‌های بدن یا سایه‌های خود را با آن در بر می‌گیرد. به عنوان بخشی از پیشنهاد هنری او.
خشم سفید، خطر قرمز، خطر زرد، مرده سیاه اثر بروس نائومن
با این حال، در کار نشان داده شده در اینجا، ساخته شده در سال 1984 و به نمایش گذاشته شده در MoMA در نیویورک، او به مداخله بسیار متفاوتی متوسل می شود. دو تیر آهنی سیاه آویزان را روی هم قرار می دهد و صلیبی را تشکیل می دهد و با آنها سه صندلی از رنگ ها و مواد مختلف می گذارد. همه آنها بدون صندلی ضروری خود صندلی دارند. در حالی که چهارمین صندلی سفید از سقف آویزان است و بسیار نزدیک به تیرهاست. به نظر می رسد که اگر این پرتوها بچرخند یا کمی حرکت کنند، می توانند به آن صندلی برخورد کنند.
پیام متناقض کار نهفته است. به عنوان یک قاعده کلی، صندلی ها عناصری هستند که روی زمین قرار گرفته و برای استراحت طراحی شده اند.استراحت کن و مستقر شو اما در اینجا آنها بر فراز فضا پرواز می کنند، تهدید به سقوط می شوند و البته شما را دعوت نمی کنند که روی آنها بنشینید.
برای Nauman مهم این است که بر مردم تأثیر بگذارد، اگر بیننده احساس نکند که از اثر غرق شده، الهام گرفته یا زیر سوال نرود، کار او کامل نیست. او هنرمندی است که بر اساس زبان و فرآیند خلاقیت استوار است و تا حد زیادی مدیون یکی از مهمترین تأثیرات اوست. که یک هنرمند نیست، بلکه فیلسوفی است که سال‌ها به او علاقه داشته است: لودویگ ویتگنشتاین.
این علاقه به زبان او را به این فکر می اندازد که زیبایی شناسی و فرم در ساخته هایش چندان ضروری نیست. او خیلی بیشتر به برهم زدن عادات ادراک بیننده و وادار کردن آنها به تأمل در ساختارهای زبانی علاقه مند است که به هر حال، چیزی است که به یک اثر هنری معنا می بخشد.
پس بیایید ببینیم یا حدس بزنیم منظور او چیست. از لحاظ مادی قبلاً کار را توصیف کرده‌ایم، خوب حالا بیایید عنوان آن را بخوانیم: خشم سفید، خطر قرمز، خطر زرد، مرگ سیاه. آنها رنگ ها و کلماتی هستند که ما را به ترس یا تهدید ارجاع می دهند. هرکسی می تواند ترس های خود را داشته باشد، اما این ترس در مورد برانگیختن ترس های جهانی مانند گرسنگی، نژادپرستی، بیماری است…
خود نائومان در مورد هنرش می گوید که این هنر ناشی از سرخوردگی از وضعیت انسانی است که به نظر می رسد بسیاری از مردم را به عدم تمایل به درک همنوعان خود سوق می دهد.
از آنجا می توانیم این اثر را در نیمه راه بین نصب و مجسمه سازی تفسیر کنیم. شاید او می خواهد آن را تصرف کندتعادل شکننده ای که در جهان وجود دارد، تعادلی که مانند آن پرتوها می تواند هر لحظه حرکت کند، کل را به هم بزند و فاجعه ایجاد کند.
