پابلو گارگالو ابتدا در سال ۱۹۱۳ مجسمه‌ای سنگی با پرتره دوستش پابلو پیکاسو ساخت. اما بعداً او یک قالب گچ بری از آن مجسمه درست کرد که با آن توانست قالبی بیرون بیاورد که برای ساختن چندین ماکت هم در سفال و هم برنز، آثار شماره گذاری شده ای که در موزه ها و مجموعه های خصوصی مختلف در سرتاسر جهان پراکنده شده اند، استفاده کرد..
پرتره پیکاسو اثر پابلو گارگالو
این مجسمه ساز قبلاً پیکاسو را برای سالیان متمادی می شناخت، زیرا این دو در ابتدای قرن در بارسلونا همدیگر را ملاقات کرده بودند و مسیر آنها بعداً در دوباره به هم پیوست. پاریس، جایی که آنها در میان جنبش های آوانگارد پیروز خواهند شد. و این است که هر دو علاقه زیادی به تحقیق و نوآوری مداوم در هنر داشتند.
در واقع، کار Gargallo متناوب بین آوانگاردترین و خطی از آثار است که به نوعی کلاسیک ترین فیگوراتیو را با دستورات یکی می کند. مدرنیسم ، که ایده‌های گرایشی مانند کوبیسم را در خود جای داده است. در این زمینه می‌توانیم پرتره پیکاسو او را قاب کنیم، جایی که او با تعیین‌کننده‌ترین عناصر نابغه جوان اهل مالاگا، مانند چتری‌های سرکش و چشمان قهوه‌ای درشتش بازی می‌کند.
درست است که گارگالو برای کارهایی مانند پیامبر و دیگران به نابغه مجسمه سازی آوانگارد تبدیل شده است. آفرینش هایی که در آنها با مواد بازی می کندمانند برنز یا آهن، و جایی که فضای خالی، و روابط بین فضاهای مقعر و محدب چیزی به اندازه خود فیگوراسیون و اشکال مادی مهم می شود. با این حال، این پرتره کوچک همچنین تمام کیفیت او به عنوان یک هنرمند و شخصیت سرشار از خلاقیت او را نشان می دهد.
ما می بینیم که او چگونه به بیان آن چهره غیرقابل انکار علاقه دارد که به زبانی که برای ساخت آن استفاده شده است. در واقع عناصر سازنده و شکل آنها در خدمت آن بیانی است که برای آن از زبانی که به نظرش مناسب است استفاده می کند. به عنوان مثال، در چهره ای که توسط منحنی ها، شکل های گرد غالب است، از زوایای بدون پیچیدگی استفاده کنید. آنها را در نحوه ی نشانه گذاری مدل موی دوستش یا در شکل بادامی قدرتمند چشم ها، حتی در ژست ناشی از چین و چروک و بینی مشاهده می کنید. او با این عناصر می تواند توجه ما بیننده را جلب کند. هر هنردوستی چهره پابلو پیکاسو را شناسایی می کند، اما دیدن آن در تفریح گارگالو توجه ما را به خود جلب می کند، ما را شگفت زده می کند و حتی ما را شوکه می کند. خلاصه اینکه با زبانش می تواند شخصیت پیکاسو را به ما نشان دهد که کنجکاو خستگی ناپذیر است و بدون شک تحسین و دوستی را که نسبت به او احساس می کرد به ما منتقل می کند.
