مکان‌های مختلف در آلمان ، از پایان قرن هجدهم و در سراسر قرن نوزدهم، مکان‌های مطلوبی برای اجرای پروژه‌های بزرگ معماری در نئوکلاسیک بودند. سبک . به خصوص در شهرهایی مانند برلین ، جایی که می‌توانیم ساختمان‌های نفیس به آن سبک مانند دروازه براندنبورگ یا موزه قدیمی را پیدا کنیم.
سالن آزادی یا Befreiungshalle
با این حال، باید توجه داشت که آلمان به عنوان یک کشور واحد تا قرن نوزدهم وجود نداشت. اینها چندین قلمرو مستقل بودند و یکی از شکوفاترین آنها باواریا بود، پادشاهی که در طول سالهای فرمانروایی لوئیس I با نور خاصی می درخشید. (1786 - 1868) و قبلاً در موارد دیگر در مورد آن به شما گفته ایم، برای مثال زمانی که پستی را به پرتره لولا مونتز اختصاص دادیم.
خب، این پادشاه تصمیم گرفت یک بنای یادبود بزرگ بسازد که یادآور پیروزی باواریا در برابر فرانسه در طول جنگ‌های علیه ناپلئون بناپارت بین سالهای 1813 و 1815 باشد..
این بنای Befreinungshalle یا تالار آزادی است و در شهر Kelheim ، در شمال واقع شده است. مونیخ ، پایتخت باواریا. پادشاه این ساخت و ساز را در سال 1842 از معمار Friedrich von Gärtner (1791 - 1847) سفارش داد. اگرچه او نمی توانست آن را تمام شده ببیند، زیرا کار تمام شده بودبیش از 20 سال دوام آورد و تا سال 1863 افتتاح نشد و تا آن زمان به دلیل مداخله یکی دیگر از معماران بزرگ آلمانی آن زمان دستخوش تغییرات زیبایی شده بود Leo von Klenze (1784 - 1864).
حقیقت این است که ساختمان، هم به دلیل موقعیتش در نقطه مرتفع چشم انداز و هم به دلیل معماری کلاسیک و شکل استوانه ای آن، با ابهت است.
در آن، 18 ستونی که در امتداد کل نما قرار دارند و به عنوان پایه مجسمه های مختلف تمثیلی عمل می کنند، خودنمایی می کنند. این ستون ها به طور ریتمیک ساختمان را متحرک می کنند، اما حقیقت این است که اولین برداشت این است که ساختمانی بسیار سنگین و تقریباً عظیم است. اگرچه این احساس در داخل رقیق شده است، جایی که ستون ها، تمثیل ها، شکل ها و سپرهای بیشتری خودنمایی می کنند. و همچنین کف‌های مرمر یا گنبد بزرگ روی یک درام که به لطف گالری مرتفعی که در کل فضای داخلی می‌گذرد، بسیار بهتر دیده می‌شود.
مجلل ترین محیط و همچنین فضای رسمی شفاف. به هر حال، این مکان به عنوان یادبودی از پیروزی‌های نظامی در نظر گرفته شده است، و به همین دلیل دارای لحنی باشکوه است، شاید بیش از حد، اما بدون شک بسیار معمولی از معماری نئوکلاسیک اواسط قرن XIX در سراسر قاره اروپا، و حتی در آمریکا، جایی که این هنر برای هر چیزی که مربوط به ساختمان های رسمی، دولتی یا یادبود بود صادر می شد.
