بازیابی خلیج برزیل، اثر خوان باوتیستا ماینو

در قرنی مانند قرن هفدهم، جایی که در اسپانیا نقاشانی به بزرگی Velázquez ، El Greco وجود داشتند. یا Murillo ، جلب توجه و ماندن در تاریخ هنر بسیار دشوار می شود. اگرچه تحت الشعاع قرار گرفتن کامل این استادان بزرگ نسبت به سایر نقاشان با کیفیت بسیار ناعادلانه است. این مورد Fray Juan Bautista Maíno (1581 - 1649) است.

بازیابی خلیج ماینو برزیل

در واقع، او در زندگی یک نقاش شناخته شده و مورد تحسین بود، و حتی خود نویسنده، لوپه دو وگا، تحسین خود را از نقاشی او در بیت دیگری نشان داد. علاوه بر این، او همیشه از پادشاه فیلیپ چهارم برخوردار بود، به همین دلیل به او سفارش این نقاشی عظیم در حدود 9 متر مربع داده شد تا تالار پادشاهی را با تصویری از چگونگی ارتش تزئین کند. don Fadrique de Toledo بندر باهیا د تودوس لوس سانتوس و شهر سالوادور را به اسپانیا برد. یعنی سالوادور د بایا فعلی در برزیل که برای مدتی در دست هلندی ها بود. و برای ادای احترام به فاتح خود، در پس‌زمینه سمت راست بوم تصویری از یک ملیله وجود دارد که در آن سرباز همراه با خود پادشاه فیلیپ چهارم و کنت دوک قدرتمند اولیوارس ظاهر می‌شود.

باید در نظر داشته باشید که علاوه بر کیفیت پارچه، به خصوص از نظر ترکیب وبا مطالعه پرسپکتیو، این هنرمند همیشه مورد لطف شاه فیلیپه چهارم بود، از جمله به این دلیل که او در زمانی که هنوز یک شاهزاده بود معلم طراحی او بود. و واقعاً طراحی یکی دیگر از نقاط قوت این هنرمند است، چیزی که ارتباط زیادی با ریشه و آموزش او دارد.

Maíno در شهر Pastrana، گوادالاخارا به دنیا آمد، اما پسر ازدواج مختلط ایتالیایی و پرتغالی بود. بنابراین در جوانی به ایتالیا سفر کرد تا دوره آموزشی خود را به پایان برساند و در آنجا به طور دست اول هنر کلاسیک Anibale Carracci و chiaroscuro را آموخت. به خصوص همه Guido Reni که می توانیم او را از بسیاری جهات پیرو آن بدانیم. و به دلیل این آمیختگی از تأثیرات، طراحی غالب او و برخورد بسیار شدید با رنگ پدید می‌آیند، دو ابزاری که او می‌تواند مانند این مورد به ترکیب‌بندی‌های خود به یادگاری ببخشد. که باید ویژگی های آن را برای پرتره و منظره اضافه کنیم.

به طور خلاصه، او هنرمندی بود که استعداد خاصی برای هنر داشت، اما همانطور که می گوییم چهره او کاملاً ناشناخته است. چیزی که دو دلیل دارد. از یک سو کیفیت هنر دیگر معاصران و از سوی دیگر فراز و نشیب های حیاتی خودش نیز تأثیر بسزایی دارد. در واقع، می توان گفت که این اثر که در سال 1615 نقاشی شده و اکنون در Museo del Prado در مادرید نگهداری می شود، آخرین اثر بزرگ خوان باوتیستا ماینو بود، زیرا دو سال قبل از آن ساخته شده بود. به عنوان یک راهب دومینیکن پذیرفته شد و از آن پس کمتر خود را وقف کارهای هنری کرد تا به نفع زندگی اش باشد.مذهبی.