دسته دستوری

مقوله دستوری به نوع کلمه اشاره دارد، یعنی نحوه تقسیم و طبقه بندی کلمات بر اساس آنچه می گویند، معنایی که بیان می کنند یا همان محتوای معنایی آنهاست. در مطالعه زبان‌شناختی زبان اسپانیایی، رسم ایجاد مقوله‌های دستوری از دوران بسیار قدیم سرچشمه می‌گیرد: به‌ویژه، از آنتونیو د نبریجا، در آن زمان یکی از قدیمی‌ترین زبان‌شناسان ما. با این حال، مفهوم مقوله دستوری امروزه همچنان به کار می رود، اگرچه تعریف آن برای بیانی آکادمیک تر بیان شده است: امروزه، مقوله دستوری یکی دیگر از متغیرهای زبانی است که بسته به مقداری که اتخاذ می کند، آن را شرط یا تعیین می کند. شکل مورفولوژیکی کلمه.morphological.

تعداد دسته‌های دستوری زبان اسپانیایی در هر صورت یکسان یا تقریباً یکسان است. آنها به شرح زیر هستند:

تعیین

اسم (به نام نیز نامیده می شود)

ضمیر

فعل

صفت

قید

حرف اضافه

ارتباط

فراغ

منطقاً، تقسیم پیچیده تر است، زیرا در هر گروه زیربخش هایی وجود دارد که کل را پیچیده تر می کند. مهمترین آنها این است که بین اجزای متغیر جمله و اجزای تغییر ناپذیر جدا می شود. بنابراین، تعیین کننده ها، اسم ها، ضمایر، افعال وصفت ها بخش های متغیر گفتار هستند، زیرا تغییر در هیچ یک از ویژگی های صرفی آنها، مانند جنسیت و تعداد، معنای آنها را تغییر نمی دهد.

اگرچه این شیوه طبقه بندی کلمات برای آشنا کردن دانش آموزان با مطالعه زبان قدیمی و مفید است، اما در پیشرفته ترین رشته های زبان شناسی از سادگی خاصی رنج می برد. زبان شناسان در حال حاضر از ده ها متغیر استفاده می کنند و هر یک را از دیگری جدا می کنند تا کارکرد صرفی کلمات را با تمام پیچیدگی هایشان درک کنند. به این ترتیب، وقتی زبان شناس به مطالعه مثلاً یک فعل نزدیک می شود، ابتدا یک سری متغیرها را تعیین می کند، مانند حالت دستوری آن، عدد دستوری آن، تعریف دستوری آن، صدای دستوری آن، ظرفیت آن، اثبات آن، جانداری آن، و در نتیجه ویژگی های مورفولوژیکی طولانی دیگر.

اساساً، تعریف مقوله دستوری از زمان نبریجا تغییر اساسی نکرده است. محققان زبان مدرن استفاده از این اصطلاح را حفظ کرده‌اند، اما کمک‌های متعددی به آن اضافه کرده‌اند که به ما امکان می‌دهد مکانیسم‌های زبان را بهتر درک کنیم، و از طریق آنها می‌توانیم مفاهیم واضح‌تر، ساده‌تر و دقیق‌تر را ایجاد کنیم.