ابتذال گرایی

ابتذال‌ها عبارت‌های زبانی هستند - اعم از آوایی، نحوی یا صرفی - که با «زبان فرهنگی» یا «زبان استاندارد» بیگانه تلقی می‌شوند. اینها عباراتی هستند که در بسیاری از موارد توسط مؤسسات رسمی که به دیکته کردن کاربردهای صحیح زبان اختصاص داده شده اند (مانند آکادمی سلطنتی اسپانیایی، برای مثال) پذیرفته نمی شوند.

با این حال، مواردی وجود دارد که در آن ابتذال‌ها چنان گسترده و رایج در زبان رایج می‌شوند که در نهایت اگر نه از زبان فرهنگی، حداقل به زبان رسمی یا استاندارد تبدیل می‌شوند.

همچنین رایج است که کلمات یا عبارات در طول سالها از چرخه های طرد و پذیرش عبور می کنند، به طوری که آنچه که به عنوان ابتذال رد می شد، به بخشی از زبان رسمی تبدیل می شود و با گذشت زمان، همچنین بخشی از زبان به اصطلاح فرهنگی می شود، زیرا این زبان به طور کلی بسیار تمایلی به پذیرش نوآوری ها ندارد - به خصوص اگر منشأ مردمی داشته باشد - و در عین حال بسیار شبیه به اتخاذ عبارات زمانی است که در حال حاضر گسترده تر شده اند یا بسیار زیاد. به خصوص، از مد خارج شوید. زبان فرهیخته از این نظر در واقع بسیار نخبه گرایانه و گزینشی است.

ابتذال گرایی معمولاً جایگزین عبارات دیگری می شود که با سردی افراد با فرهنگ و دانشگاهی مرتبط است. هنگامی که آنها موفق می شوند، آن عبارات جایگزین شده باستان گرایی نامیده می شوند و کمتر و کمتر از نظر ارزش استفاده می شوندابتذال های جدید و شدید به طور معمول، یک زبان در یک حالت تکامل دائمی زندگی می کند و کلمات، کاربردها و عبارات جدیدی در همه جا اختراع می شود. این واقعیت که برخی از آنها به زودی فراموش می شوند، یا حتی به اندازه کافی گسترش نمی یابند، و برخی دیگر پیروز می شوند و به مرور زمان به زبان رایج می گذرند، فقط علل اجتماعی دارد. زبان، بالاخره توسط سخنرانان ساخته می شود. و اگر آنها کاربرد زبانی جدیدی را اتخاذ کنند، در نهایت توسط نهادهای رسمی زبان به عنوان معتبر پذیرفته می شود.

بسیاری از این اختراعات از جوان ترهای جامعه سرچشمه می گیرد که در اشتیاق خود برای متمایز ساختن خود از نسل های گذشته قادر به اختراع کلمات خود هستند. برخی دیگر از آمیختگی با زبان های دیگر یا پذیرش از انواع بسیار متفاوت ناشی می شوند. همه این نوآوری ها با ابتذال بودن، یعنی عناصر بیگانه با زبان رسمی آغاز می شود. اینکه آیا آنها در نهایت به آن ملحق می شوند یا خیر، به موفقیت اجتماعی آنها در میان جامعه سخنرانان بستگی دارد.